Ten charakterystyczny zapach pochodzi nie tylko z mokrej sierści.
Jest on wynikiem złożonej reakcji chemicznej, którą można uznać za formę starożytnego paszportu zwierzęcego, donosi korespondent .
Woda i wydzielina wydzielana przez gruczoły na skórze psa wchodzą w kontakt z mikroskopijnymi grzybami i bakteriami, które tworzą naturalną mikroflorę. Wilgotność aktywuje i dramatycznie zwiększa produkcję lotnych związków.
Zdjęcie:
Unikalny zapach każdego psa składa się z dziesiątek składników, które niosą informacje o płci, zdrowiu, a nawet stanie emocjonalnym. Dla innego zwierzęcia zapach ten jest szczegółową biografią.
Ludzki zmysł węchu wychwytuje tylko najczęstszą, najsilniejszą nutę tego bukietu, którą identyfikujemy jako „psi zapach”. Z drugiej strony nasze zwierzęta są w stanie „czytać” w nim całe historie.
Mój labrador pachnie zupełnie inaczej niż szpic mojego sąsiada, gdy pada deszcz, mimo że mokną w ten sam sposób. Weterynarz wyjaśnił, że skład mikroflory, a tym samym wynik jej „pracy”, jest inny dla każdego osobnika, a nawet rasy.
Gęsta sierść i podszerstek tylko pogarszają sytuację, zatrzymując wilgoć i przedłużając żywotność cząsteczek zapachowych. Psy o rzadkiej sierści lub nagie psy pachną z tego powodu znacznie mniej.
Regularne kąpiele z użyciem specjalnych szamponów pomagają kontrolować populację drobnoustrojów bez naruszania naturalnej równowagi skóry. Ale środki ludowe, takie jak ocet, mogą mieć odwrotny skutek.
Całkowite wyeliminowanie tego zapachu oznacza pozbawienie psa ważnego narzędzia komunikacji. Naszym zadaniem nie jest walka z naturą, ale po prostu nauczenie się, jak prawidłowo wysuszyć zwierzę po spacerze w deszczu.
Teraz postrzegam ten zapach nie jako irytującą uciążliwość, ale jako świadectwo bogatego życia wewnętrznego mojego psa. To część jego osobowości, której nie należy wymazywać.
Czytaj także
- Dlaczego pies patrzy ci prosto w oczy: neurohormonalny dialog, który sprawia, że jesteś bliżej
- Zmęczenie kocich wąsów: Jak głód sensoryczny pozbawia koty pewności siebie w przestrzeni
